22 de enero de 2017

Pola liberdade - A loita antifranquista de Luís Costa














Pola liberdade

A loita antifranquista
de Luís Costa

[Juan García Durán]



EDICIONS
A NOSA TERRA


¡Canto nos aprendeu esa maldita guerra civil! Se antes estábamos divididos, agora estamos enfrontados. E que cousas máis terríbeis se ven. O mestre, o médico, o alcalde e aquela manchea de obreiros que sabían ler e que nos proponían formar un sindicato, todos, todos foron asesinados pola garda civil e os señoritos vestidos de fascistas, e ata  hai quen di que o cura andaba entre eles.

¡E o que vin na estación de Lugo o día que me trasladara de cárcere! Moitas, moitas señoritas viñan despedir uns homes moi morenos, con pantalóns que parecían saias cosidas polo medio, unas barbas moi longas e moi sucias. Dábanlles uns paquetes de té, como o que me daba mamá cando estaba enfermo da barriga, e algunas ata os bicaban. Cal non sería a miña inmensa sorpresa ao ver que unha delas era Nini, a filla do notario, que case non nos miraba cando iamos traballar a súa horta. Ao partir o tren, seguía tan alporizada e encarnada que eu crin que non me vería; pero, ¡coitado de min!, viume e de seguida, virándose cara ás outras, dilles: “Mirade, ¡un roxo!”, ao tempo que, coa man nerviosa, guindoume á cara uns escrapularios e medallas que lles regalaban aos que partían para a fronte. Unha delas preguntolle á outra: “¿Por qué non o matarían?”.

E eu que as tiña a todas por tan puras e tan boas cando os domingos as vía saír da igrexa. ¿Por qué este desbocarse dos sentimentos humanos? E, sobre todo, ¿para qué? ¿É que a nosa desgracia ou a nosa desaparición pode facelas máis felices? Tantas e tantas preguntas xorden na miña imaxinación que temo tolear. Antes, que non pensaba en nada, era case feliz; agora que comezo a comprender a vida e a sentirme máis eu, véxome tan pouca cousa, tan inseguro, que só me queda unha esperanza: ler, ler moito, saber; si, este é o camiño.
46




[ … ]

Ao constatar a miña propia reacción ante a norte, sentíame contento da miña valentía e coraxe. Lograra vencer o medo da desaparición, do non ser para sempre. E comezaba a temer que cando o momento se repetise, quizáis non me sentiría tan forte, quizáis dubidase, quizáis desfalecese. Por iso lamentaba profundamente non ter saido con eles, xa que sabía que morrería como un home. Neste momento víame como espectador de min mesmo e sentiame orgulloso. Por outra parte, gustaríame ir con eles; ían tan valentes, e sobre todo Galán, tan arrogante, tan maxestoso, esposado, andando lentamente coa cabeza alta a pesar de que o asasino administrador o empurraba a punta de pistola. ¡Qué magnífico debe ser morrer así!
De vez en cando sentíase unha portada seca no rastrillo. Este ruido quedoume de tal forma gravado que moito tempo despóis de conmutado da pena de norte, non podía escoitalo sen estemecerme, e se vivise cen anos e ao cabo deles sentise de novo ese ruido, produciríame o mesmo efecto. Cos primeiros raios de luz entrando pola ventá, sentíronse outra vez os vivas. O ruído duns motores postos en marcha indicounos que saían para o Campo da Rata (ao carón da Torre de Hércules). Dentro duns momentos todo remataría para aqueles mártires. E á cifra de centos de milleiros engadiríanse tres nomes máis.

Sentíanse choros procedentes da galería de mulleres e a Aurora que berraba:
—¡Asasinos! ¡Asasinos!
Escoitouse unha descarga de fusilería e logo uns disparos de pistola.

¿Cómo caerían? ¿Cara a diante? ¿Cara a atrás? ¿Cómo caería eu? ¿Tardaría moito en morrer? ¿Dispararíanme á cara, ao corazón, ao ventre? Esta visión perseguíame á forza de querer evitala. Que preto estaba o final coa súa tráxica realidade.

Inmediatamente despois de tocar diana, veu un oficial e díxonos que nos chamaban á xefatura, a onde iríamos un a un.

79




VIII
Folga de fame en Alcalá de Henares

A casualidade fixo que ao caer Penedo, un dos homes máis activos e intelixentes do Partido Galeguista, na detención da Gran Vía, préndense tamén, e como consecuencia dun cacheo no hotel onde vivían, a Aguirre, nacionalista vasco, e aos irmáns Saco, galeguistas, cos que, desde 1937 ano en que coincidimos no cárcere de Coruña, gardo de sempre unha grande amizade. Estes dous loitadores exemplares que caían por quinta o sexta vez, mantiñan o seu filosófico sorriso, que a adversidade reforzara en vez de debilitar. Nunca coñecín nestes homes un intre de dúbida, de cansanzo ou abatemento. Eran a xenuina representación do galego que a adversidade volveu escéptico e resignado e que, coñecendo toda a hipocresía do home, están de volta no longo camiñar. Nada os sorprendía e moi poucas cousas os entusiasmaban. Posuían esa aguda representación do galego disfrazada de inxenuidade que tanto engaña e sorprende aos non galegos.

Despois de catro anos, e como se non existise unha paréntese no tempo, comezamos as nosas clases de latín coas famosas frases: “Decíamos onte… “. Ao finalizar, conversábamos, dando un paseo, sobre o intrincado dos problemas que se lle formulan ao home. Nunca estiveramos en desacordo, malia as nosas diferentes concepcións ideolóxicas. Ás veces eu era máis galeguista ca eles e, outras, eles máis libertarios ca min.

Con Aguirre era moi difícil falar porque todas as horas e todos os minutos éranlle poucos para os seus estudios de Filoloxía. Sen hipérbole, pódese decir que se deitaba e se erguía co libro n aman e que nin para comer o deixaba. Saco dicíame: “Este home estudia coa cabeza, coas mans, cos brazos, coas pernas, e con todo o seu corpo”. Todos os seus xestos, os seus movementos e a súa dirección tiñan un só obxectivo: estudiar.

Pero un día dedicoume uns minutos.

—Imos ver, ¿non cres que poderiamos fugarnos de aquí? Xa estou de cárcere ata o curuto. Noutra etapa botei catro anos e, desta vez, non será moito menos.
—Si, é posíbel, pero teño máis confianza na posibilidade que ofrece un traslado, sobre todo se é un pouco longo. E como non imos tardar en ser xulgados, este non se fará agardar.
—De acordo, pero paréceme relativamente doada unha fuga polo ventano que dá ao retrete do noso cuarto.
—Ben, podemos ver as posibilidades e, se son boas, poñémonos á obra.

(…)

Cando xa cría que o da miña fuga do Equipo Cirúrxico estaba esquecida, un día chamáronme á sala de xuíces. Un tenente de seguridade, cun escribente agardábame:

—Son o xuíz instructor da causa pola fuga do Equipo Cirúrxico. ¿Quen o axudóu a fuxir?

—Ninguén.
—¿Entón os da moto ou o coche que o recolleron na porta non estaban de acordó con vostede?
—Está vostede informado. (Á vez que me sorría). Non, non me axudou ninguén —díxenlle—. Nin moto, nin coche, nin “ná”.
—¿Canto lles deu aos gardas para que o deixasen fuxir?
—Nada.
—¿Vaime decir vostede que non estaban implicados?
—Claro que non.
—Entón non era posíbel que fuxise.
—Si que foi posibel.
—¿Quere vostede decirme cómo?
Expliqueille todo, ocultándolle, naturalmente, que o rapaz ferido na bicicleta e mais o seu pai víranme partir.
—Pois buscoulle vostede a ruina aos gardas que o custodiaban.
—Sintoo con toda sinceridade. É máis, se con alguna declaración podo favorecelos, estou disposto a iso, aínda que me cargen cinco ou dez anos máis, enriba dos vinte ou tinta que me poñan.
—Non, vostede non pode facer nada que non sexa decir a verdade. E se eu fixese constar, isto que vostede di perxudicaríaos bastante.
—Se vostede se compadece deles, como parece, tome vostede a miña declaración no sentido que máis poida axudalos e eu asínoa.
—Lémbrase vostede demasiado tarde de favorecer a eses homes. Iso era antes de que fuxise. Debía pensar que os perxudicaba.
—¿É que o policía que me pegou o tiro pensou un só intre no prexuízo que me causaba?
—Fixoo no cumprimento do seu deber.
—E eu no cumprimento do imperativo vital fuxín.
—Xa, xa, xa lle darán a vostede imperativo.
Asinei a declaración e saín.

207


[Juan García Durán]

EDICIONS

A NOSA TERRA






16 de enero de 2017

A guerrilla antifranquista, Galiza-León (1936-1951)




…a presente publicación desexo tambén adicarlla a todas as baixas que caeron pola banda dos loitadores e loitadoras ou nas cárceres ou nas cunetas ou na batalla. A xente como Quico, ou ‘Quico’Francisco Sabaté Llopart o 5 de xaneiro de 1960 na localidade de SantCeloni. Igual dedicado debería está a esas víctimas do holocausto na Gaza, e a toda persoa vítima das balas do baleiro. O fascismo, a colonización e dominación da ignorancia, o poder do absolutismo e o mecanicismo da baixa estofa mediática que nos sorbe nun rectángulo. Non é paradóxico que algo tan regular, domine algo tan caótico, natural¿?humano. E xà se sabe, canto máis histórico, máis istriónico. Tal vez sexa vàn sonroxarse ante os impúlsos sinceiros (sempre temporáis) de arranxar o mundo. Sen embargo o mundo empeza no centro, de cada un, de cada unha. Nun espazo enmudecido. Mais cun latexo ben forte. Liberdade!

Déixovos a narración do Quico, sobre todo à aquelas persoas que senten a revolución en cada átomo da vida.


Guerrilleiro
Contra
Franco

A guerrilla antifranquista
  de Galiza-León (1936-1951)

[Francisco Martínez-López ‘Quico’]

EDICIONS
A NOSA TERRA






1936 / 21 de xullo
Mais, aos dous días, Ponferrada era tomada polas forzas fascistas, a Guarda Civil traizoaba o seu compromiso de fidelidade á República e comezaban os asasinatos. O tenente ao mando dos destacamentos asturianos da Guarda de Asalto —vidos para auxiliar aos traballadores ponferradinos— solicitou negociar coa Guarda Civil; o capitán permitiulle a entrada ao cuartel. Unha vez dentro, foi asesinado. Entón comezaron os disparos contra os obreiros que ocupaban Ponferrada. Os traballadores foron derrotados e os republicanos chegados de Oviedo tiveron que dar media volta fronte ás tropas do xeral Aranda, que tamén traizoara o seu xuramento de fidelidade á República. Era a derrota.
A fronte estabilizouse entre León e Asturias. Nese momento moitos bercianos pasaron a Asturias a combater contra o fascismo; algún morreron no intento. O terror instalouse no Bierzo no momento en que os fascistas comezaron a perpetrar os seuscrimes e en que se propagaron as noticias dos primeiros asesinados en Ponferrada. O medo á delación fixo cambiar moitas relación de amizade…

[ … ]

1948…
Este “cambio de táctica” aspiraba a conxugar a acción da guerrilla coa participación nos sindicatos franquistas para desenvolver a acción política no marco das institucións legais. En verdade, este cambio non era tal para nós. A orientación preconizada polo PCE non facía máis que confirmar aos nosos ollos unha práctica que xa existía en moitas zonas de acción da guerrilha.
(…) Ás veces chegaban persoas de Barcelona ou Madrid devecendo por colaborar connosco.
Mais tiñamos poucos medios materiais e non nos beneficiábamos e ningún apoio organizado desde o exterior. A 2ª Agrupación víase obrigada a autofinanciarse, adquirir armas polos seus propios medios e elaborar soa, con medios rudimentarios, o xornal El Guerrillero e toda a propaganda que distribuïamos. De cando en vez chegaba un Mundo Obrero que reproducíamos en Lugo. E a través de Radio Pirenaica —a radio clandestina do PCE, que en 1948 emitía, seica, desde Moscú—coñecíamos as orientacións preconizadas polo PCE.
Malia estas condicións pouco favorábeis, proseguíamos a nosa acción conforme á orientación que elixiramos.
En primeiro lugar, actuábamos desde as aldeas. Multipicabamos as acción de propaganda e organizábamos os mozos en cada lugar. E, sobre todo, axudabámoslles aos campesinos a defendérense contra as trampas do sistema de taxas, a resistiren aos inspectores de Abastos e, dun xeito xeral, a multiplicaren as formas primarias de desobediencia e resistencia aos representantes do poder. Ao solidarizarse cos guerrilleiros, os campesinos destes lugares aprendían a ser solidarios entre eles e esta solidariedade contribuíu a desenvolver una verdadeira cultura antifranquista.
(…)
Mais a represión das forza policiais non cedía. Ao contrario. O comandante Miguel Arricivita Vitondo, formado nunha escola de Madrid especializada na loita contra a guerrilla, chegóu a Ponferrada entre 1946 e 1947. Encargado de todo o sector no que executabamos as nosas acción, non retrocedeu ante ningún medio para levar a cabo a súa estratexia de liquidación: intimidacións, infiltracións, subornos, torturas, asasinatos.

[ … ]

En canto a min, á vez que a ferida do meu brazo cicatrizaba aos poucos, ía descubrindo A Cabreira.
Gardo gravado na miña memoria o recordó da noite na que cheguei a Castrillo e atopei por primeira vez a Manuel Girón, do que xa non me separei até a véspera da súa norte. Ao día seguinte, tiña o sentimento de chegar a un país novo. A beleza das paixases e a actitude dos habitantes contradecían completamente os prexuízos dos meus vecinos, unha miga rexionalistas, do Bierzo e que cultivaban o desprezo da Cabrera para disimular as súas propias miserias.
Eu tamén caerana influencia destas ideas preconcebidas. Até entón, non vía máis que o subdesenvolvemento económico desta rexión sen coñecer a súa riqueza cultural, unha cultura popular que moita xente do bierzo, tan celosa da súa tradición, podería envexar….

[ … ]

Os “polainas” (como os chamaba Roberto López Virnes) querían militarizarnos, designar xefes, una xerarquía, facérense chamar polos seus graos e non polos seus nomes, pór termo, con risco de illarnos, á familiaridade que nos unía aos enlaces e aos nosos hospedadores das casas de apoio….
Con todo, no seo do exército guerrilleiro existían partidarios incondicionais do Coronel Benito; era o caso de Francisco Rei Balbis, Moncho, responsábel da Agrupación á que pertencían os individuos que Benito nos enviou: aquilo sorprendeunos moito. Aparentemente, non eramos os únicos sorprendidos: mais tarde decatámonos de que Benigno Andrade Foucellas, en desacordo con estes acabados de chegar, tomara precaucións para illarse cun grupo na Coruña e manifestaba reservas tamén cara ao Moncho. Mais desgraciadamente, non puidemos establecer contacto con Foucellas e os seus compañeiros. Este grupo sería máis tarde vítima dunha denuncia; Foucellas, gravemente ferido, foi detido pola guarda civil e agarrotado na Coruña en 1952…
( … )  Tamén decidimos rachar todo contacto coa dirección do Exército Guerrilleiro de Galiza, pois considerábamos que os homes investidos de responsabilidades pola dirección do PCE eran uns traidores, tivesen ou non a confianza desta dirección. Para aclarar a situación tratamos de nos pór en relación cunresponsábel do PCE en Ponferrada. Mais foi imposíbel. Desde a nosa chegada a Francia tratamos de novo obter alguna aclaración por parte dos dirixentes do PCE. Sen éxito.

[ … ]

1950. UNHA GUERRILLA AMEAZADA
Unha vez extraídas as primeiras consecuencias destes graves problemas internos que conduciron a tantas mortes entre os guerrilleiros, comenzou una nova etapa para o que quedaba da 2ª Agrupación.
( … )
… un fermoso refuxio para comer e durmir ao abrigo do frío e da neve. Para min era una novidade. Nós non eramos, falando propiamente, “maquis”, homes do monte. Até entón, fóra dalgúns altos durante as marchas de varios días, sempre parei en aldeas. Polo tanto era a primeira vez que o meu domicilio estaba na montaña.
(…)
Pola mañá, instalados a carón do lume, estaban tranquilamente desplumando para Carmen unas perdices que Laureano cazara esa mesma mañá e preparábanse para tomar un bo almorzó. De súpeto, viron chegar pola porta aberta cara a fóra, una ducia de guardas civís que se dirixían cara á casa, sen dúbida para quntarse eles tamén perto do lume. Os guardas foron os primeiros sorprendidos de descubrir alí a tres homes que se puxeron a disparar sobre eles. Dous gardas, segundo creo, foron feridos no primeiro intercambio de tiros. Mais axiña os asaltantes prepararon una emboscada para bloquear a entrada principal aos nosos compañeiros. Un guarda subiu ao teito parta deixar caer granadas pola chimenea. Foi gravemente ferido…
As balas triscaban. Os nosos camaradas resistiron durante varias horas. Mais chegou o momento no que tiñan que saír custase o que custase…

[ … ]

Non nos cabía dúbida de que esa caída debía significar o recoñecemento da lexitimidade do noso combate pasado e a rehabilitación de todas aquelas e todos aqueles que, con o usen armas, coñeceran a prisión, a tortura, o exilio, o asesinato, o garrote vil. Mais só tivemos dereito á amnesia como prezo da amnistía. Celebramos a chegada da democracia antes de sernos excluídos da historia que a fixera posíbel!

         *                        *                   *                           *

[Francisco Martínez-López ‘Quico’]

EDICIONS

A NOSA TERRA

14 de enero de 2017

lo correcto







TRANSITIVOS


Como los verbos o las oraciones
prefiero los seres transitivos
los que precisan del complemento directo para reconocerse plenos.
Los que conjugan amar
apreciar
aceptar
apoyar
compartir
estimar
seducir
enamorar y también enamorarse.
Los otros
los intransitivos
solo admiten objetos indirectos
o locuciones unipersonales
que definen un pronombre
yo
como único elemento de la frase.





*




LO CORRECTO


Lo correcto es saludar al mundo con la cabeza por delante.
Recibir a Dios como se merece
con el alma blanca y la razón en blanco.
Obedecer hasta convertirse en hombre de provecho.
Estudiar una carrera con salida
no masturbarse.


Lo correcto es casarse y concebir dos hijos
aprobar oposiciones
no llegar nunca tarde.
No enamorarse de un loco o de una loca.
No llorar si naciste macho o llorar mucho
si te parieron del sexo femenino.

Lo correcto es aburrirse
afiliarse al Real Madrid
escuchar Carrusel Deportivo
votar
y votar lo menos malo
no pronunciar palabras malsonantes.
Asumir el azar sin rebelarse.
Pasear al crepúsculo un perro de raza
que se cague sin reparo en la puerta del vecino.
Ponderar los juicios
engañar sin mentiras
disfrazarse de traje y de corbata a juego con los calcetines.


Lo correcto es consumir dos horas diarias frente a la telepantalla
no levantarse de la mesa
ni comer con piel los melocotones. No equivocarse
saber escoger
intoxicarse con ibuprofeno a la primera molestia que lo excuse.


Lo correcto es follar los sábados
cenar en el McDonal's un resto de cadáver
comprarse una nariz nueva y cambiar la propia por una de mentiras
asesinar con cirugía las patas de gallo
para hacer la guerra y no el amor al paso de los años.



Lo correcto es suponerse underground
diferente
alternativo
cuando envías un guasap
mientras te lanzas de compras los domingos.



Lo correcto es morirse... sin haber vivido.

*


Rafael Hernández. Abismos. Editorial Círculo Rojo, 2016.

http://vocesdelextremopoesia.blogspot.com.es/2016/12/4-poemas-de-abismo-de-rafael-hernandez.html

11 de enero de 2017

tactilismo


vendaje






AÍSLAR AL INICIADO en una habitación a oscuras.

Éste debe mantener su mano sumergida en crema negra de ictiol durante una semana.

En ese tiempo, la espalda debe estar cubierta de cataplasmas de grasa de orca y ortigas finamente picadas.

La planta del pie izquierdo debe tocar una superficie de agua caliente.

La planta del pie derecho una superficie de agua helada.

Pasados tres días, los pies cambian de posición.

Su rostro recibirá un aire caliente proporcionado por un abanico.

Introducirá su pene vendado en un tubo hecho con una lámina de papel de lija.

Las rótulas serán suavemente golpeadas con un mazo de oro.

Tres veces al día, se inyectará en el brazo izquierdo una dosis justa de mescalina.

Transcurrida una semana, se introducirá al iniciado en el laboratorio del Gran Tatuador, que tatuará en su espalda la huella aumentada de su dedo pulgar, al tiempo que dirigiéndose a él le dirá:

¡Convierte lo frío en cálido, lo blando en duro!

¡Lo fluido en sólido!

¡Lo áspero en liso!

¡Lo hiriente en amoroso!

Y viceversa.

Sin que al mismo tiempo la vista tenga ocasión de informar al tacto.

Mediante una operación de desorientación,  mistificación y convocación del pánico, han de romperse los hábitos utilitarios del tacto..

¡No os olvidéis de que todo el cuerpo es una gran zona erógena!

¡No hagáis la ropa de la cama!

¡No salgáis de la cama en invierno!

¡Ocultaos bajo edredones en las noches de agosto!

¡No rehuyáis la ipsación!

¡No reparéis las suelas de los zapatos!

¡No orinéis antes de iros a dormir!

¡Rechazad todo, pero poseed todo!

¡Amad a los insectos!

¡Acabad exhaustos!

Pues solo privado de su función utilitaria, el Tacto, atraído continuamente hacia la experiencia y la conciencia de sí, puede en un momento determinado rebasar los límites de su existencia y, sin apenas darse cuenta, comenzar a hablar el lenguaje del poeta. 


*


 Ceremonia mágica de iniciación al tactilismo.
Jan Švankmajer.
(Para ver, cierra los ojos)




8 de enero de 2017

contra hilo









El lenguaje espera el milagro de una tercera persona


(que no sea el ausente de las gramáticas árabes)


ni un personaje ni una cosa ni un muerto


Un verdadero sujeto que hable de por sí, en una voz inhumana


De lo que ni yo ni tú podemos decir


Bloqueados por nuestros pronombres personales.
-Diario de muerte / Enrique Lihn



…e a mentira como unha estrela totalmente núa permanece,


Pero a verdade ainda oculta o seu rostro na capucha e o véu.


¿Non hai un navio ou costa que as miñas mâos estendidas


possa alcançar, para salvarme deste mar maldito?
-Abul 'Ala Al-Ma ' arri
(Maʿarra, 973 - Maʿarra, 1058)





[La cultura y el Estado -no hay que engañarse al respecto- son antagónicos: Estado cultural es sólo una idea moderna. Lo uno vive de lo otro, lo uno prospera a costa de lo otro. Todas las grandes épocas de la cultura son tiempos de decadencia política: lo que es grande en el sentido de la cultura, es apolítico, incluso antipolítico.]
-Nietzsche (El ocaso…)


*


Una puerta jamás se cierra sin haberla traspasado. Siempre permanece abierta ante aquel que la cierra sin más, igual que para aquel que habita en algún momento ambos lados, abierta, ya sea para ver un pasado o un presente, o abierta para protegerse de lo desconocido. Este año poco escribí pero publiqué un libro, aquel día conocí a la persona /Jaro/ que me tradujo una de las poesías.



*


Tosse em espiral o seu séquito de pétalas e acordes com o dedo caracol diante dos lábios ressequidos / fingidos / a gula repousa atrás / Espera nos mercados da fome / O direito à inércia ganha peso / Vai / De contentor em contentor / As lâmpadas recostam-se sobre a cidade pintada de vermelho e preto / Saem das barrancas miúdos de caras manchadas de terra e grisu / Bebem os nutrientes de um céu in-


concluso / Manso / Pareço-me a eles no sorriso / Pareço-me a eles pelo fingimento de poeta / Para apagar a cara / choro os fragmentos de um espelho / percorre o olhar vago de fragmento em fragmento / Delineia uma continuidade / Murmúrio espectral / ruína apanhada entre dois horizontes / a ponto / de reclamar o sinal da revolta / ou a vida / a ponto de começar.



*





Tose en espiral su séquito de pétalos y acordes con el dedo caracol delante de los labios resecos / fingidos / la gula detrás descansa / Espera en los mercados del hambre / El derecho a la inercia toma peso / Rueda / De contenedor a contenedor / Las lámparas se recuestan sobre la ciudad pintada de rojo y negro / Salen de los cuchitriles niños de caras manchadas de tierra y grisú / Beben los nutrientes de un cielo in-
concluso / Manso / Me parezco a ellos por la sonrisa / Me parezco a ellos por un fingimiento de poeta / Para borrarme la cara / lloro los fragmentos de un espejo / vaga la mirada vaga de fragmento en fragmento / Hilvana una continuidad / Murmullo espectral / resquicio atrapado entre dos horizontes / a punto / de reclamar el signo de la revuelta / o la vida / a punto de empezar.











*








       ¿Alguien dijo alguna vez que


       la mirada envejece?


       el caballo azul


des


      hila


             en un cuarto casi oscuro


El relevo


  en


      cuadra


        La fluidez del mecanicismo


Des                                                       miente


          monta


        esta sutura


        abierta       




  •               *                      *          




  •                                                        *
    Ahora bien; para llegar a la llaga del asunto debo hablar del concepto de –tactualidad-.
    Vivimos un estado de excepción y sin conciencia. Un modo no instrumentalista que lo nombre es la indignación de las gentes. Pues un estado sin egos –inconformista- jamás sería este agónico desconocerse en la ‘era’ de la sobrecomunicación. Aunque realmente sea esta la- era de la contención
    Las interioridades, vacías, desbordan. Ayer una persona cayó al río por culpa de atender al móvil. Había algo de agua. Vinieron operativos. La local la acompañó. Me pregunto si lo hacían para cazar al pokemon.
    Me temo que a pesar de todo este año no va a ser contrario a mi suerte, pues estoy tan abajo que con solo alzar la vista un infinito se lanza a mis ojos. Ese infinito es un rasguño de la totalidad. Sin embargo no alzo la vista sino es para saciar la sed. ¿Es mi sed una excepción o una conciencia? Ultimamente a nadie le gusta mi actitud ¿cómo decir? ¿gesto?¿es necesario en algún modo el gesto? Simplemente pongo alma en mi rostro. No lo llamo máscara pues no lo considero un espejismo. Pues soy bien finito. Mi rostro es mi último recodo de voluntad alejado obviamente de la civilización que siempre ha equiparado la voluntad con la dominación, sumisión y esas cosas de sentirse el pueblo ungido, de ahí, tal vez, las enfermedades psíquicas represivas. Un dígito. Eso somos. Hemos pasado de descubrir que la tierra no es plana a descubrir que se agota. Su periferia es resultado de coordenadas bien simples, un paso, el campaneo de un teléfono enredado. Yo he decidido volver al viejo nokia, espero disfrutarlo. El siguiente paso ha sido no permitir la intromisión de ninguna persona en mi forma de sentir y pensar. Pues inmersos en este ‘inconsciente colectivo’, disfuncional, distópico canalizado por los medios de masas etc, es más que evidente el estado tóxico de las personas, y su obcecamiento por contaminar al resto, para su libre satisfacción. Gozo de autómata infecto. Tal vez estaría bien poner en marcha una emancipación de las responsabilidades diametralmente opuesta a las normas vigentes.                                                                                  
    Eso.
    Tal vez,
    en cotidianeidad.





Queridos Riders

on the road


see see reader