harriak eta harriak

Joseba Sarrionandia

Tempo de exilio 
(tradución do éuscaro de Isaac Xubín)

Faktoría K de Libros, colección Tambo, 264

PEDRAS E POBOS

Hai un espazo no mundo (non o eliximos nós

antes de nacer)

que consideramos a nosa patria. E todo o mundo é noso.

Pero nós enchemos de pedras molladas os nosos

petos aburatados.

A pesar de tentalo, non sempre fixemos o que

cumpría facer,

os mortos foron aumentando, multiplicándose

como as distancias.

Sabedes? O mundo, que é seis mil veces máis grande

ca o noso país, está recortado por fronteiras.

Nas fronteiras, o aduaneiro Henri Rousseau pregunta

de onde somos e a onde imos.

Nós ensinámoslle as nosas pedras húmidas, porque

son pedras o que levamos:

“Ves esta pedra? Ves este pelouro? Pois

así era a nosa casa…”.

Agrimensores somos dun territorio incerto,

cartógrafos dunha rexión que non existe.

O día énchesenos de ontes, perseguimos

os nosos propios pasos.

Podes lembrar aquela pretérita terra natal

que extraviamos?

Temos pedras, pero non temos país.

Temos pedras

nos petos aburatados e en ningures edificaremos

unha casa para sempre.
.

Porén, son máis fermosas as pedras

cando dan forma a unha parede?

Hala ere, harriak ederragoak al dira

harresian?

*

Adolfo Mexiac